Rozdział 1

Nastroje wszystkich zdecydowanie się polepszyły, kiedy zeszli do Wielkiej Sali na śniadanie. Okazało się bowiem, że magiczne niebo po raz pierwszy od początku roku rozświetliło się blaskiem porannego słońca. Przez dwa tygodnie uczniowie Hogwartu kryli się w zamku przed chłodem i wilgocią, więc nawet odrobina ciepła potrafiła wywołać u nich ogromny entuzjazm. Nawet McGonagall była bardziej pogodna, siedząc wyprostowana na miejscu dyrektora i wesoło gawędząc z profesor Sprout.

- Co dzisiaj planujesz, Harry? – zapytała niespodziewanie Hermiona.

- Miałem zamiar zanieść kwiaty na grób Dumbledore’a. Nie byłem tam od czasu pogrzebu.

- Chcesz, żebym poszła z Tobą?

- Nie trzeba, poradzę sobie. Czemu pytałaś?

- To nic szczególnego, chciałam po prostu skoczyć do biblioteki.

- Sądzę, że powinnaś raczej spędzić ten dzień w łazience prefektów. Obiecuję, że nie będę ci przeszkadzał – Ron puścił oko do Hermiony.

- Nie bardzo rozumiem.

- Nic nie wiesz?! Pewnie dlatego jesteś taka spokojna …

- Oświeć mnie, Ron.

- Wiktor Krum przyjeżdża do Hogwartu – oświadczył uroczyście Weasley.

- Dlaczego? Biorąc pod uwagę napiętą sytuację nie jest to raczej dobry czas na odwiedziny. Co, kolejny Turniej Trójmagiczny? Kolejna tragedia? – Hermiona przewróciła oczami.

- A co, nie cieszysz się, że wreszcie zobaczysz Wikusia? – zaszczebiotał Ron.

- Nie ma to dla mnie większego znaczenia. Nasze kontakty nie są zbyt zażyłe od jakiegoś czasu – powiedziała Gryfonka, a po chwili zastanowienia dodała jeszcze – W sumie nigdy nie były.

- Cicho! Patrzcie! – zwrócił im uwagę Harry.

Wszyscy uczniowie milczeli i z zaciekawieniem wpatrywali się w przybysza, szybko poruszającego się między stołami. Zarówno jego strój w barwach czerni, widocznie podniszczony, jak i zmęczenie na twarzy, zdradzały trudy długiej podróży. Mimo to Hermiona bez problemu rozpoznała w nim Wiktora Kruma, najlepszego szukającego na świecie. Ostatni raz widzieli się przed trzema laty, na organizowanym przez Hogwart Turnieju Trójmagicznym. Czas zadziałał jednak zdecydowanie na jego korzyść, czyniąc mężczyznę z chłopca. Miał silną, atletyczną posturę, ostre rysy twarzy i kilkudniowy, ciemny zarost. Poruszał się pewnie, lekko kołysząc szerokimi barkami. Wszystkie te cechy bez wątpienia czyniły go obiektem pożądania wszystkich kobiet na sali.

Wiktor skłonił się lekko gronu pedagogicznemu. Wyjątkowo serdecznie powitała go McGonagall, którą z szacunkiem ucałował w dłoń. Po krótkiej wymianie zdań, Krum powiesił czarny płaszcz na oparciu jednego z krzeseł i stanął za amboną, z której zwykle przemawiał do nich dyrektor:

- Witam wszystkich uczniów i nauczycieli Hogwartu! Jak większość z was pamięta, nazywam się Wiktor Krum i jestem szukającym reprezentacji Bułgarii. Oprócz tego, mianowano mnie także ekspertem marki Błyskawica i będzie to głównym powodem mojej obecności tutaj. Jestem, żeby wam pomóc. Wiemy, jak wygląda sytuacja i wielu z was może uważać, że to nie najlepszy czas, jednak ja wiem, że to nieprawda. Zostałem zobligowany do rekrutacji młodych talentów, które mogłyby wzmocnić pozycję Błyskawicy na rynku. Wbrew pozorom, że to nie czas na karierę, jest to szansa, uwierzcie. Spędzę w Hogwarcie około tygodnia. W tym czasie będę wyłącznie do waszej dyspozycji, znajdziecie mnie w ósmym dormitorium Prefektów, w lochach. Smacznego – zakończył Krum, wykrzywiając wargi w smutnym uśmiechu. 

Po zakończeniu przemówienia Bułgar skierował się w stronę stołu Gryfonów.

- O nie! On tu idzie! – wyszeptał Ron do Hermiony.

Nim się obejrzeli, mężczyzna stanął tuż obok:

- Nie macie nic przeciwko, że się przysiądę? – zapytał.

- Nie, skądże – Hermiona odpowiedziała, uśmiechając się z zakłopotaniem, po czym zrobiła miejsce przybyłemu.

- Cieszę się, że cię widzę, Hermiono. Bardzo żałuję, że nie udało ci się mnie odwiedzić od czasu Turnieju. Jak się mają sprawy w Hogwarcie?

- Wiesz, tu właściwie mało się zmienia, ale zawsze za to jest coś do roboty. A Ty nadal w Quidditchu? – odpowiedziała wymijająco.

- Tak, nadal gram. Sami jednak wiecie, że przyszedł teraz ciężki czas, dla mnie także.

- Krum, człowieku, Śmierciożercy niedługo będą nam nawet mówić, co mamy włożyć do garnka, a ty pojawiasz się ze swoją złotą propozycją. Sądzisz, że ktoś z nas teraz będzie chciał bawić się piłeczkami? – Ron wysyczał.

Bułgar wyraźnie pobladł, od razu jednak zebrał myśli i twardo spojrzał w oczy Weasleyowi.

- Jesteś ślepcem, jeśli sądzisz, że to tylko wasza wojna. Nie jestem szpiegiem ani wrogiem, przychodzę, żeby pomóc. Nie wyobrażaj sobie, że staniesz sam z Potterem i uratujecie świat, bo to nie jest możliwe, naucz się dostrzegać więcej. Widzę jednak, że nie jestem tu mile widziany, więc zajmę się swoimi sprawami - powiedział, po czym zwrócił się w stronę Gryfonki. - Hermiono, nie wiem, czy się jeszcze kiedyś zobaczymy, więc proszę cię tylko o jedno. PRZEŻYJ – zaznaczył Krum, patrząc dziewczynie w oczy, po czym bez słowa odwrócił się i odszedł.

Hermiona natomiast odprowadziła go wzrokiem do drzwi, zdając sobie sprawę, jak niewiele o nim wie, jak niewiele rozumie.