Rozdział 2

Odgłos kroków odbijał się echem od ścian korytarza. Harry Potter nie mógł zostawić tej sprawy bez wyjaśnienia. W przeciwieństwie do Rona, nie nienawidził Wiktora Kruma, jednak zupełnie nie rozumiał jego postępowania, a być może była to jedyna okazja, by dowiedzieć się czegoś więcej. Była  akurat pora obiadu, więc mało kto szwendał się po zamku, a Harry nie chciał, żeby ktoś wiedział o jego zamiarach. Niby nie robił nic złego, ale jakoś wewnętrznie czuł, że nie powinien się z tym obnosić. Wreszcie stanął przed drzwiami, na których wyryto złotymi literami napis: „Dormitorium 8”. Zapukał nieśmiało, po czym pchnął drzwi, które momentalnie ustąpiły. Kiedy tylko przekroczył próg, zobaczył Bułgara namiętnie skrobiącego coś na kawałku papieru. Krum dostrzegł jego postać i uśmiechnął się serdecznie.

- Witaj, Harry. Spodziewałem się, że przyjdziesz. Usiądź – powiedział i zapraszającym gestem wskazał fotel naprzeciwko swojego.

Gryfon zajął miejsce. Chwilę zajęło mu zebranie się do rozmowy.

- Wiesz, właściwie nie bardzo rozumiem, czemu tu jesteś. Nie odbierz tego źle, potrzebuję po prostu … informacji.

- Domyśliłem się. Mam wrażenie, że ludzie nie do końca mnie rozumieją.

- Teraz nic nie jest takie jak się wydaje, Krum.

- Ty wiesz to najlepiej. W każdym razie, postanowiłem coś zrobić, kiedy jakiś miesiąc temu przyjechałem do Anglii na mecz. Wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, że jesteśmy na krawędzi wojny. U nas życie toczy się spokojnie. Wiemy, co się dzieje, ale to wszystko wydaje się być nieziemsko odległe. – Uśmiechnął się delikatnie, jednak od razu spoważniał. – Anglia jest miejscem, gdzie wszystko się zaczyna i wszystko się kończy. Nie wiem, czy to ma jakiś sens, ale postanowiłem po prostu zabrać ze sobą parę osób do Bułgarii, z dala od tego wszystkiego. To niewiele, ale oprócz tego nie ma nic, co mogę zrobić. Znajdę im mieszkanie, pracę już znalazłem. Chciałbym uratować chociaż kogoś, a nie widzę innego sposobu.

Zapadła cisza. Harry spojrzał prosto w przekrwione oczy Kruma.

- Mylisz się – powiedział Potter, sprawiając, że Bułgar spojrzał na niego ze zdziwieniem, pełnym niezrozumienia.

- To bardzo dużo, więcej, niż możesz sobie wyobrazić – dokończył Gryfon.

- Ja … doceniam twoje słowa, Harry. Szczerze mówiąc, miałem zamiar zabrać stąd Hermionę, jako jedną z osób. Jest niesamowicie bystra, ale nawet to  nie uratuje jej w obliczu nadchodzącego zagrożenia. Jest z rodziny niemagicznej, a oni tego nie tolerują. Kiedy jednak tu dotarłem, zdałem sobie sprawę, że to nie był dobry pomysł. Kiedy tylko na nią spojrzałem, wiedziałem, że w życiu nie zgodzi się opuścić Hogwartu, ciebie, przyjaciół … - Westchnął. – Nigdy nie spotkałem tak upartej kobiety. – Wyszczerzył się pokrzepiająco.

- Masz rację, dlatego jest dla nas tak bardzo wyjątkowa. Wiktor, porozmawiam z ludźmi i dam ci niedługo znać, kto będzie chciał z tobą wyjechać, tak będzie łatwiej.

- Dziękuję, Harry.

- Nie, to ja dziękuję. Dzięki tobie większość z nich będzie miała jakąkolwiek szansę przeżyć.

 

 ***

Po spędzeniu kilku godzin w bibliotece, Hermiona zaczynała coraz bardziej odczuwać dolegliwości związane z bólem kręgosłupa. Jedyny ruch, jaki w tym czasie wykonywała, polegał na przemieszczaniu się od regału do regału, przy jednoczesnym rozmasowywaniu zdrętwiałych mięśni. Nie czuła jednak znużenia ciągłym wodzeniem nosem po starych pergaminach. Zapach książki, widok pożółkłych stronnic, to przyjemne mrowienie pod palcami, kiedy głaskało się opuszkami kolejne linijki wersów wyrytych na gładkiej fakturze. Wszystko to oznaczało tylko jedno – wyjątkową tajemnicę, a Hermiona Granger była wystarczająco wyróżniającą się osobą, aby odkryć niejedną z nich. Właśnie tamten moment zadecydował, że ta Gryfonka, jedynie pozornie podobna do reszty młodych czarodziejów, przewijających się przez Hogwart całymi wiekami, miała poznać wielki sekret Hogwartu.

Hermiona położyła na blacie gruby, oprawiony czerwoną skórą tom, którego tytuł głosił: „Siła zaklęcia – inkantacja doskonała”. Musiała zadowolić Flitwicka, żeby uniknąć tego niemiłego ssania w żołądku, które pojawiało się, kiedy tylko nie spełniała narzuconej przez siebie poprzeczki. Otworzyła księgę na rozdziale o Gromorzutach, raz po raz dopisując coś do i tak pełnego już eseju. Po chwili otworzyła jednak usta ze zdziwienia, czytając:

- Gromorzut składa się z Gromu i Rzutu. Grom jest Gromem, a Rzut jest Rzutem. Razem z Gromem i Rzut Rzutem tworzą wymiar Gromorzutu Grom Gromem Rzut Rzutem a Rzut Gromem na Gromie i przed Gromem … Co to do cholery jasnej jest?! – pytała sama siebie. – Może ktoś robi sobie jaja. Ale w sumie pismo wygląda na oryginalne.

Chwilę badała tekst czujnym wzrokiem, jednak nie znalazła niczego podejrzanego w zwyczajnych literach. Nagle doznała oświecenia, kiedy dostrzegła lekko zagięty róg stronnicy, sprawiający wrażenie rozdwajającego się na dwie części. Hermiona ostrożnie podwadziła róg, po czym gwałtownie zerwała stronę, pod którą znajdował się oryginalny tekst. Dziewczyna dziwiła się, że nikt nie odkrył tego wcześniej, w końcu ktoś musi korzystać z biblioteki przy wypracowaniach. Widocznie los chciał, żeby trafiło akurat na nią. Albo też uczniowie byli na tyle naiwni, że nie zauważyli niczego dziwnego w bezsensownym bełkocie, prawdopodobnie stworzonym przez dowcipnego autora.

Gryfonka dokładnie obejrzała uzyskany kawałek papieru. Druga strona była całkowicie zapełniona instrukcjami i szkicami, wszystko opatrzone runami, które na szczęście nie pozostawały dla niej obce. Wiedziała, że czeka ją dużo pracy, ale chęć poznania tajemnicy zwoju była silniejsza, niż zmęczenie, a nawet, niż ambicja oddania najlepszej pracy na Zaklęcia.

Wybiła północ, kiedy skończyła przekład. Wyglądało na to, że był to plan dotarcia do tajnego pomieszczenia, czy czegoś w tym rodzaju. W Hogwarcie, rzecz jasna. Jednakże, Hermiona była pewna, że niczego takiego nie ma na mapie Huncwotów, czy nie była to więc pułapka? Stwierdziła, że nic się nie stanie, jeśli tylko zajrzy.

***

Czuła się dość niepewnie, po omacku błądząc w zamku, lecz użycie zaklęcia zdecydowanie zwiększyłoby szanse na bycie złapaną przez nauczyciela, jak nie przesądziło o tym. Musiała dotrzeć na trzecie piętro, jednak magiczne schody były zbyt głośne i mogłyby zwrócić czyjąś uwagę, postanowiła więc skorzystać z przejść między portretami. Ten sposób znacznie usprawniał poruszanie po Hogwarcie, problemem było tylko to, że zwykle postacie na obrazach wymagały znajomości udziwnionych haseł, po których wypowiedzeniu otwierały dopiero przejścia. Na szczęście, dzięki wnikliwości ojca Harry’ego i jego przyjaciół, Hermiona mogła poruszać się absolutnie tak, jak tylko tego chciała.

Nagle Gryfonka usłyszała odgłosy kroków. Czyżby któryś z nauczycieli patrolował korytarze? W pobliżu nie było nawet żadnej kolumny, za którą mogłaby się wcisnąć, w nadziei, że trafi na jakiegoś ślepca. Stanęła więc na środku korytarza, czując, jak serce podchodzi jej do gardła. A ten ktoś był coraz bliżej. Hermiona mocniej zacisnęła palce na różdżce, kiedy postać wyłoniła się zza ściany.

- Kto tu jest? – zapytał męski głos.

- Malfoy?

- Granger?

- Wiesz, że nie powinno cię tu być o tej porze. Zmywaj się, albo zaraz pójdę do Snape’a – zagroził Ślizgon.

- Zauważ, że ciebie też nie. – Uśmiechnęła się i uniosła jedną brew w sarkastycznym geście.

- No dobra. Ja nie powiem, jeśli ty też nie. Ale tylko tym razem, nie licz, że jak następnym razem cię tu spotkam, to ci podaruję.

- Stoi. Powodzenia Malfoy – powiedziała, po czym szybko go wyminęła, z ulgą wypuszczając powietrze.

Dracon był lekko zdziwiony, że tak zgrabnie poszło mu z Granger. Widocznie w chwilach kryzysu nawet najwięksi wrogowie potrafią się tolerować.

Wreszcie dziewczyna dotarła do portretu Vertegusa Krótkonogiego, który, na szczęście jeszcze nie spał, bez słowa wpuszczając ją do tunelu za portretem. Na trzecim piętrze było bardzo cicho, nie napotkała już żadnych przeszkód w dotarciu do miejsca wskazywanego przez runy. Wreszcie była na miejscu. Na końcu korytarza stała kolumna, na której dumnie siedział wyjątkowo paskudny, kamienny kocur. Hermiona podeszła do niego i wcisnęła mu palce w oczy, dokładnie według instrukcji. Figura był tak odrażająca, że dziewczyna wcale nie dziwiła się, że autor treści miał ochotę na wydłubanie kocurowi oczu. W pierwszej chwili Gryfonka nie zauważyła niczego dziwnego, dopiero po dokładnej obserwacji dostrzegła, że za rzeźbą znajdują się schody, ukryte przy pomocy zaklęcia maskującego.

- Ciekawe, jak to jest zrobione … - wyszeptała, spoglądając ponownie w kocie oczodoły.

Podeszła bliżej do dziury w posadzce. Z głębi tunelu czuć było wilgocią. Nic dziwnego, na pewno nie był używany od setek lat, nawet Fred i George go nie odnaleźli. Hermiona zdecydowała, że wróci tam w ciągu dnia, kiedy będzie cokolwiek widać. A może weźmie ze sobą Harry’ego albo może nawet Rona?