Rozdział 3

Dziękuję wszystkim za wsparcie i poświęcony czas ;) Bardzo to doceniam i jest to dla mnie niesamowicie ważne ;D Przedstawiam wam rozdział 3, raczej nudny, ale w następnym postaram się to zmienić ;) Zapraszam i jeszcze raz dziękuję za wszystko ;) Będę wdzięczna za Wasze opinie ;)

______________________

Kiedy rano Hermiona odsłoniła zasłony przy swoim łóżku, w dormitorium została już tylko z Lavender, która także już nie spała, zamiast tego ulokowała się w stercie poduszek, zagłębiając się w lekturze. Był to wyjątkowo rzadki widok, Hermiona poczuła się więc zainteresowana sytuacją. Na wściekle różowej okładce książki widniała para czarodziejów w tiarach, oddających się namiętnym pocałunkom w otoczeniu przyrody.

- Co to jest? Daniel Steel? – zapytała brunetka.

- Nie, no co ty! To Priscilla Debel, poważna literatura, się znasz, to wiesz. Nowy tom przy każdym wydaniu Modnego Kufra. Jak chcesz to pierwszą część pożyczyłam Ronowi, ja czytam już drugą.

- Może pożyczę od was na wakacje, teraz te egzaminy, tyle nauki … Sama wiesz.

- Wiesz, Hermiona, czasem jest mi przykro z twojego powodu. Cały czas się uczysz, nie potrafisz pozwolić sobie na odrobinę przyjemności w życiu. Powinnaś zacząć obcować ze sztuką, to pomaga na duszę.

- Pewnie masz rację, Lavender. Nie czytam Modnego Kufra, więc sztuka pewnie nie jest moją mocną stroną.

- A powinnaś. Jak będziesz jeździła z Krumem na mecze i takie tam, to musisz dobrze wyglądać, co nie? Tyle willi tam będzie, trzeba bronić co swoje, weź się za siebie, Hermiono.

- Czemu mówisz akurat o Krumie? – zapytała zdziwiona.

- No jak cię zaprosił na bal w czwartej klasie no to cię chyba kocha, nie?

- Nie jestem całkowicie przekonana co do słuszności tego stwierdzenia, Lav – odpowiedziała, po czym westchnęła i przewróciła oczami w geście rozpaczy.

Doprowadzenie do stanu używalności nie zajęło jej wiele czasu, parę chwil później pojawiła się więc w Pokoju Wspólnym Gryffindoru. Ron nawet jej nie zauważył, najwyraźniej trafiła właśnie na punkt kulminacyjny jego szachowej rozgrywki z Seamusem. Przy oknie siedział natomiast Harry, zatopiony we własnych myślach i bezlitośnie skubiący i tak już wyskubane obicie wysłużonego fotela. Był to dzień wypadu do Hogsmeade, więc niewielu Gryfonów pozostało w wieży, mając świadomość, że każdy dzień może być ostatnim dniem wolności. Słońce nie oślepiało swoim blaskiem, jednak pogoda była na tyle znośna, że spokojnie można było wyjść na zewnątrz, bez opatulania się szalikami na bałwanka.

Hermiona podeszła do Harry’ego i wyrwała go z transu, potrząsając delikatnie za ramię.

- O, hej, dobrze cię widzieć. Jak widzisz, Ron bawi się całkiem nieźle, ja trochę gorzej. – Uśmiechnął się. – Nie chce mi się nic robić, więc w sumie tak siedzę i nie mam pojęcia gdzie ręce podziać. Mamy jakieś plany na dzisiaj? – zapytał.

- Chcę, żebyś gdzieś ze mną poszedł, odkryłam coś ciekawego. Musisz to zobaczyć – odpowiedziała mu z iskrami w oczach.

- Dobra. Teraz, później?

- Teraz. Weź pelerynę, będą mniejsze szanse, że ktoś nas zauważy – stwierdziła przezornie.

- Co ty knujesz, mała intrygantko? – Harry spojrzał na Hermionę niepewnie, wykrzywiając wargi w uśmiechu.

- Przekonasz się i nie powinieneś żałować. Weź niewidkę, poczekam tu.

Kiedy Harry wrócił z dormitorium, od razu udali się na trzecie piętro. Kiedy upewnili się, że są sami na korytarzu, narzucili na siebie pelerynę-niewidkę. Mieścili się pod nią co prawda nieco gorzej, niż kiedy mieli po jedenaście lat i wzrostem sięgali dorosłemu człowiekowi do pasa, lecz nadal jej czasem wspólnie używali.

Harry otworzył usta ze zdziwienia, gdy zobaczył, jak Hermiona wciska palce w oczy kamiennego kota. Po chwili zorientował się jednak, że odblokowało to wejście tuż za figurą.

- Sądzisz, że to bezpieczne? – zapytał.

- Wątpię. To co, wchodzimy?

- Jasne. Niestety zignoruję zasady dobrego wychowania i pójdę pierwszy – powiedział, po czym ostrożnie przekroczył magiczną barierę widzialności i zanurzył się w ciemnej otchłani nieznanego.

Schodzili kamiennymi schodami, oświetlając sobie drogę różdżkami. Pierwszą część trasy pokonali dużo szybciej, ponieważ korytarz był suchy, a od zamkowych różnił się tylko tym, że był dużo węższy. Im niżej schodzili, tym było wilgotniej, na ścianach rósł mech i nieznane porosty, w niektórych miejscach cuchnęło zgnilizną obumierających porośli. Dodatkowo wędrówkę utrudniał fakt, że stopy ślizgały się na mokrych kamieniach. Do ścian przymocowane były co prawda poręcze, jednak były całkowicie oplecione przez nieznane Gryfonom rośliny. Jedyną pociechę stanowił fakt, że nie widzieli ani jednego pająka, które panoszyły się przede wszystkim w miejscach suchych.

Nagle Harry zatrzymał się, chwytając Hermionę za ramię.

- Poczekaj, wziąłem Mapę Huncwotów. Sprawdźmy, gdzie w ogóle jesteśmy. Idziemy już dobry kwadrans, a ten tunel może prowadzić gdziekolwiek.

- Jasne. Zaczynam się trochę bać, mam złe przeczucie. Dobrze, że nie poszłam sama, a miałam taki pomysł wczoraj wieczorem. Jeśli na końcu siedzi drugi bazyliszek, to mam nadzieję, że połknie Snape’a i Trelawney, kiedy wyruszą nas szukać.

- Zrobiłbym ci coś złego, gdybyś mi o tym nie powiedziała. – Puścił jej oczko. – Ale śmierć z możliwością zabrania ze sobą Snape’a wydaje się dobrą śmiercią – powiedział, po czym wcisnął nos w mapę. – Wygląda na to, że jesteśmy pod błoniami, gdzieś pomiędzy bramą do Hogwartu, a wejściem do Zakazanego Lasu. Mam wrażenie, że jest to kolejne tajne wyjście z zamku, tyle, że zapomniane od setek lat.

- Możliwe. Czasem mam wrażenie, że Hogwart jest żywym stworzeniem, że zmienia się, obserwuje nas i ciągle zaskakuje, starając się udowodnić, że nikt nigdy nie będzie w stanie go poznać – westchnęła dziewczyna i ruszyła dalej przed siebie.

- Może powinnaś stworzyć kolejny tom „Hogwartu przez wieki”. Zgarnęłabyś miliony galeonów.

- Biorąc uwagę popularność tej pozycji wśród uczniów … na pewno. – Uśmiechnęła się ironicznie.

W pewnym momencie korytarz zaczął jakby piąć się w górę, co Gryfoni uznali za dobry znak. W kilku miejscach zauważyli też prześwity pomiędzy luźnymi kamieniami w suficie. Wreszcie, ku ich uldze, stanęli przed taką samą figurą obrzydliwego kota, jaką zastali wcześniej w zamku, postąpili więc identycznie, wciskając jej palce w oczy. Nad nimi otworzyło się przejście, do którego wspięli się ostrożnie, wiedzieli z doświadczenia bowiem, że nie wszystko, co znajdowało się na terenie Hogwartu, nie miało zamiaru ich zabić. Kiedy jednak wynurzyli się z dziury, byli ogromnie zaskoczeni.

Znajdowali się właśnie w miejscu, które odwiedzali nie więcej niż kilka razy w roku. Był to przystanek, skąd odjeżdżał Hogwart Express, pociąg przywożący wszystkich uczniów z letnich wakacji i ferii świątecznych. Tuż obok znajdowała się przystań, gdzie przycumowano szereg łódek, każdego roku przeprawiających do zamku pierwszorocznych. Słychać było wyraźnie jak obijają się o siebie i jak trzeszczą łańcuchy, dzięki którym nie odpływały. Woda wydawała się na tyle czysta, że gdyby nie fatalna pogoda, to Harry i Hermiona z pewnością poczuliby niepowstrzymaną chęć wykąpania się w niej. Ogromna fosa otaczała zamek od strony zbocza, zdawało się więc, że większość tunelu znajdowała się pod nią. Od przystanku prowadziła także druga droga, okrążająca fosę, prowadząca do Bram Hogwartu. Mimo dość dużej odległości, widzieli ją bardzo dobrze.

Nagle Harry narzucił na Hermionę pelerynę-niewidkę.

- Co robisz? – zapytała.

- Patrz, widzisz? Krum wyjeżdża. Wzrok ma raczej dobry, a lepiej żeby nie był zbyt ciekawy, skąd się tu wzięliśmy. – Harry wskazał dziewczynie postać wyprowadzaną przez Filcha poza bramę zamku.

- Nie jest sam. Widać ktoś postanowił z nim wyjechać – powiedziała Hermiona, naliczając łącznie siedem osób, które spokojnie podążały za Bułgarem. Za nimi natomiast lewitowały najwyraźniej należące do nich kufry.

- Na pewno wie, co robi – zapewnił ją Potter.

Po chwili czarodzieje się deportowali, zostawiając ich samych, mogli więc zdjąć pelerynę. Usiedli w jednej z łódek, spoglądając w poszarzałe niebo i rozkoszując się chwilą wolną od nauki i zmartwień.

- Hermiono, wiesz, że będziemy musieli powiedzieć o tym przejściu McGonagall?

- Yhym, ale jeszcze nie teraz. Nie musisz mówić, wiem, że to niebezpieczne, że Śmierciożercy, że wszystko, po prostu nie chcę jeszcze przerywać tej chwili. To pierwszy moment, odkąd Voldemort powrócił, a ja czuję się naprawdę dobrze.

- Wiem, mam to samo. Po prostu mówię. – Wzruszył ramionami.

Kiedy wieczorem pojawili się wreszcie w Pokoju Wspólnym Gryffindoru, od razu zaatakował ich Ron:

- Gdzie wy byliście przez tyle czasu?! Chyba nawet Jęczącą Martę pytałem, czy was nie widziała. Wynudziłem się jak druzgotek w wannie.

- Opowiemy ci wszystko, jak będzie trochę mniej ludzi. Może u was w dormitorium? – wyszeptała Hermiona.

- Spoko, ale McGonagall wzywała cię najpierw do siebie. Powiedziała, żebyś przyszła do niej jak tylko się pojawi. Niestety nie powiedziała mi jakie jest hasło, więc nie mam pojęcia, jak się tam dostaniesz. – Ron wzruszył ramionami.

- Jestem prefektem naczelnym, znam hasło. Harry, opowiedz mu, jak było, lecę dowiedzieć się, o co chodzi – powiedziała, po czym szybkim krokiem pomaszerowała w stronę gabinetu dyrektorki.