Rozdział 4

Dzisiaj odrobinę dłużej, niż zazwyczaj ;) 

Z ulgą stwierdzam, że Horyzont Zdarzeń został oceniony przez Lilliy Potter na 23 punkty z 25 możliwych! ;) <LINK>

Postanowiłam rozwinąć odrobinę akcję, mam nadzieję, że będzie się podobało :P Matura za miesiąc, więc jest za dużo czasu, trzeba pisać opowiadanie xD

Liczę się z każdym Waszym komentarzem ;)

Zapraszam!

  ___________________________

    Hermionie kilka razy nadarzyła się okazja, żeby zobaczyć gabinet dyrektora podczas urzędowania Albusa Dumbledore’a. Okoliczności nie zawsze były sprzyjające, jednak mimo to za każdym razem Gryfonka była pod wrażeniem wystroju i magii tego miejsca. Zastanawiała się, jak bardzo gabinet zmienił się od czasu objęcia stanowiska przez Minerwę McGonagall i wręcz nie mogła opanować ciekawości, kierując się w stronę gargulca, od wieków strzeżącego wejścia przed nieproszonymi gośćmi. Doszła także do wniosku, że McGonagall nigdy nie będzie tak kreatywna w tworzeniu niezwykłych haseł jak jej poprzednik. Tym razem więc, kiedy dziewczyna znalazła się przed monumentalną figurą, zamiast nazwy słodyczy, powiedziała:

- Siła rozumu.

Gargulec natychmiast zareagował i umożliwił jej pokonanie kręconych schodów. Stanęła więc przed drzwiami, na których wyryto subtelnymi złotymi literami imię i nazwisko dyrektorki. Zapukała, po czym weszła do środka.

    Gabinet wydawał się zdecydowanie większy i bardziej przestronny, kiedy usunięto z niego nadmiar przeróżnych fikuśnych, magicznych sprzętów. Zamiast tego pod oknami i wszędzie na podłodze piętrzyły się poukładanie w równe kolumny stosy magicznych ksiąg, których Hermiona nigdy w życiu nie widziała, poczuła więc podniecenie, kiedy przyglądała się oprawionym w skóry woluminom. Zrezygnowała z początkowego zamiaru, aby otworzyć jedną z nich i chociaż zajrzeć do środka, kiedy spostrzegła karcący wzrok Dumbledore’a, który łypał na nią z jednego z portretów byłych dyrektorów Hogwartu. Po chwili oczekiwania wreszcie spostrzegła postać profesor McGonagall, zbliżającej się w jej stronę z uśmiechem na ustach. Miała na sobie szmaragdową czatę, jednak pozbawiona była swojego tradycyjnego okrycia głowy, jakim była nieodłączna czarna tiara. Dyrektorka zajęła miejsce za dębowym biurkiem i wskazała jej miejsce naprzeciwko siebie.

- Chciała mnie pani widzieć, pani profesor.

- Przechodząc od razu do sedna sprawy, Hermiono, pan Draco Malfoy pojawił się u mnie dzisiaj z rana, informując mnie o twojej ostatniej nocnej wyprawie po zamku. Naturalnie zobowiązałam się do ukarania cię w odpowiedni sposób. Szczerze mówiąc, bardziej martwi mnie jednak co on tam robił, zwłaszcza po wydarzeniach z końca zeszłego roku, kiedy do Hogwartu wdarli się Śmierciożercy. Mam na oku młodego Malfoya, jednak nie potrafię pilnować go przez cały czas. Przyjdź do mnie Hermiono, jeśli dowiesz się czegoś więcej – powiedziała, spoglądając na nią zatroskana.

- Oczywiście, jaka jest więc moja kara? – zapytała wprost Hermiona, wzdychając.

- Nie bądź śmieszna, Hermiono. – McGonagall zaśmiała się i machnęła ręką. – Nie dałam szlabanu Draco, więc czemu miałabym karać ciebie? – zapytała, spoglądając na nią z sympatią. – Miałam zamiar właściwie zapytać, czy nie chciałabyś porozmawiać ze mną o swoim nowym odkryciu – powiedziała, opierają się o blat biurka.

Gryfonka szerzej otworzyła oczy, wyrażając swoje zdziwienie.

- Na swoje usprawiedliwienie chcę powiedzieć, że mieliśmy zamiar to zgłosić z Harry’m. Skąd właściwie pani o tym wie?

- Przyznaję, że od momentu objęcia stanowiska dyrektora, wykorzystuję środki, które Albus stosował, żeby mieć w zamku więcej źródeł informacji, niż tylko jedna para oczu i uszu. – Uśmiechnęła się tajemniczo.

- Czy może mi pani powiedzieć, jak to możliwe, że nikt nie odkrył tego przejścia wcześniej? – zapytała Hermiona, z naciskiem wypowiadając słowo „nikt”.

- Jesteś roztropną czarownicą i na pewno w ciągu lat, które tu spędziłaś, zorientowałaś się, że w Hogwarcie nic nie jest logiczne. Nie potrafię odpowiedzieć ci na to pytanie, ponieważ nie wiem, kiedy ten tunel powstał. Być może jest tu od początku, a być może pojawił się całkiem niedawno. – McGonagall oparła podbródek na rękach i spojrzała na Hermionę wyczekująco.

- Czyli jak, ktoś normalnie sobie tutaj teraz siedzi i wykuwa tajne przejścia? – Gryfonka potrząsnęła lekko burzą loków, zdając sobie sprawę z absurdalności tego stwierdzenia.

Dziewczyna była bardzo zaskoczona, a wręcz poczuła się urażona, kiedy starsza czarownica głośno roześmiała się perlistym śmiechem.

- Wiesz Hermiono, Hogwart ma niezliczoną ilość tajemnic, ale jedną największą. – Uniosła palec wskazujący ku górze. - Przez cały czas się zmienia. Lata temu przestałam się zastanawiać, dlaczego. Mądrzejsi ode mnie także starali się znaleźć powód, jednak żadnemu z nich się nie udało. Może było tak od samego początku, a może stało się to za sprawą magii, którą przez setki lat zamek nasiąkał. Na pewno słyszałaś o przejściu za posągiem garbatej wiedźmy, które zawaliło się jakiś czas temu. Sprawdzałam je ostatnio i ku mojemu zaskoczeniu odkryłam, że zniknęło. Całkowicie – podkreśliła dyrektorka, po czym w zamyśleniu przeczesała włosy.

- Pani profesor, nie sądzi pani, że powinniśmy jakoś kontrolować to przejście? Przecież na chwilę obecną jest to najłatwiejsza droga dostania się do zamku niezauważonym. Śmierciożercy mogą wprowadzić w ten sposób do Hogwartu całą armię. – Hermiona nerwowo zamrugała oczami.

- To nie ma najmniejszego znaczenia, dziecko. Jeśli ten tunel powstał niedawno, być może Hogwart chce nas ochronić i dać nam możliwość ucieczki w obliczu nadciągającego zagrożenia. Wiesz, dlaczego Draco Malfoy wprowadził swoich pobratymców przy pomocy magicznej szafki, skoro teoretycznie dużo prościej byłoby dostać się tutaj przez jeden z podziemnych tuneli? Ponieważ zwyczajnie nie mógł. Hogwart nigdy z własnej woli nie wprowadzi w swoje mury kogoś, kto ma złe intencje. Ukryte przejścia w zamku nie otworzą się dla żadnego Śmierciożercy – odpowiedziała, lekko uderzając dłonią w blat biurka.

- To … niesamowite. – Pokręciła głową, analizując wszystko, co powiedziała McGonagall.

- Magia nigdy nie jest logiczna. Inaczej nie byłaby magią – stwierdziła dyrektorka.

W głowie Hermiony pojawiła się wątpliwość:

- Pani profesor …

- Tak, Hermiono? – Czarownica spojrzała na dziewczynę z troską.

- Gdzie właściwie jest teraz … Snape?

McGonagall wcale nie wydawała się być zaskoczoną pytaniem. Wyjątkowe było tylko to, że po raz pierwszy nie poprawiła Gryfonki, kiedy ta nie użyła formy grzecznościowej w stosunku do nauczyciela. Westchnęła tylko i zacisnęła wargi:

- Bardzo chciałabym to wiedzieć. Wciąż łudzę się, że Albus wiedział co robi, ufając Severusowi, chociaż wiem, że nie ma to najmniejszego sensu.

    Nagle rozległo się głośne łomotanie do drzwi. Obie kobiety natychmiast obróciły się w ich stronę. Wrota otworzyły się ze złowieszczym skrzypnięciem i do gabinetu weszła profesor Spector. Wyglądała na spiętą, na jej czole widniały pojedyncze krople potu, a spokojne zazwyczaj oczy błędnym wzrokiem wodziły po twarzy dyrektorki. Jej oddech był płytki, zdawało się, że biegła.

- Minerwo, Umbridge. Dolores Umbridge jest w szkole – powiedziała, z trudem łapiąc powietrze w płuca.

- Czego tu chce? Moja szkoła jest ostatnim miejscem, w którym jest mile widziana – McGonagall odpowiedziała jej stanowczo, powoli wstając z fotela.

- Przywrócono ją na stanowisko, Ministerstwo zostało opanowane przez Śmierciożerców. Nie mamy wyjścia, musimy dać jej to, czego chce. Chce, żebyś zebrała wszystkich uczniów w Wielkiej Sali.

- Po moim trupie! – czarownica krzyknęła i dla potwierdzenia swoich słów gwałtownie wyrwała różdżkę z kieszeni szaty i uniosła ją ku górze. – Hermiono, zbierz wszystkich Gryfonów w Pokoju Wspólnym. Bądźcie gotowi – powiedziała stanowczo.

Dziewczyna, nie mając innego wyboru, natychmiast zabrała się do wykonania zadania dyrektorki.

    Kiedy znalazła się na korytarzu, od razu uderzył ją panujący chaos. Prefekci i nauczyciele przemierzali korytarze, raz po raz wykrzykując:

- Wszyscy uczniowie do Pokojów Wspólnych!

- Gryfoni do wieży!

- Ravenclaw do domu!

Głosy te wyróżniały się na tle odgłosów kroków i gorączkowych, podnieconych rozmów.

Sytuacja została opanowana w stosunkowo krótkim czasie i Hermiona mogła dołączyć do innych Gryfonów. Kiedy weszła do Pokoju Wspólnego, z zaskoczeniem stwierdziła, że wszyscy, niezależnie od wieku i roku, powtarzają zaklęcia bojowe, których nauczyli się w Klubie Pojedynków. Raz po raz ciskali czerwone iskry oszałamiaczy, które przy odrobinie szczęścia rykoszetem odrzucały czarodziejów znajdujących się w pobliżu. Postacie z obrazów wiszących na ścianach z przerażeniem kuliły się w swoich ramach, czasem uciekając do sąsiadów. Hermiona bezskutecznie próbowała zapanować nad członkami swojego domu. Nie pomagały prośby ani czary.

    Nagle wszyscy zamilkli, kiedy przez ścianę przeniknął patronus w postaci kota. Magiczne zwierzę wykonało kilka susów w powietrzu, po czym zgrabnie wylądowało na stole, przemawiając do zebranych głosem profesor McGonagall:

- Proszę o jak najszybsze zebranie się w Wielkiej Sali. Ministerstwo Magii pragnie wygłosić oświadczenie. – Głos brzmiał sucho i rzeczowo. Nie zapowiadał niczego dobrego.

Po chwili patronus rozpłynął się w powietrzu.

Gryfoni momentalnie wrócili do swojej codziennej mentalności, ociężale kierując się w stronę dziury za portretem Wielkiej Damy. Oczekiwali nudnego przemówienia w wykonaniu któregoś z przedstawicieli Ministerstwa, którzy co jakiś czas pojawiali się w zamku, przedstawiając drobne zmiany w ustawach lub gorąco zapewniając, że prawo było, jest i zawsze będzie po stronie Hogwartu. Tym razem się mylili, nie zdając sobie sprawy, że całkowicie odmieni się los wielu z nich.

    Harry i Ron podeszli do Hermiony, kiedy zrobiło się odrobinę luźniej. Najwyraźniej nie dostrzegli jej wcześniej w tłumie.

- Miazga, co? A już myślałem, że będzie bitka – powiedział Weasley, wyglądający na szczerze zawiedzionego.

- Ciekawe, kto to teraz posprząta … Pewnie jak zwykle biedne skrzaty. – Dziewczyna rzuciła kilka zaklęć, naprawiając połamane nogi od foteli i prostując poprzekrzywiane obrazy.

- Nie bądź już taka wrażliwa, chociaż poczuliśmy przedsmak walki – ekscytował się Ron.

- Nie ma nad czym się zastanawiać, wysłuchajmy jak najszybciej co mają do powiedzenia i spadajmy. Bez sensu tracić czas na bzdury. – Harry poprowadził przyjaciół w stronę wyjścia.

    Do Wielkiej Sali weszli jako jedni z ostatnich i zajęli swoje miejsca przy stole Gryffindoru. Panowała cisza, wszyscy uczniowie, oprócz Ślizgonów, wpatrywali się z nienawiścią w postać Dolores Umbridge, zajmującej miejsce za amboną dyrektora. Wspomnienie tyranii, jakiej ta kobieta dokonała dwa lata wcześniej, wciąż było bardzo świeże, stanowiła także symbol ingerencji Ministerstwa w sprawy Hogwartu.

- Czy ona nie została czasem zawieszona? – zapytał Harry Hermionę.

- Przywrócili ją – powiedziała dziewczyna, zaciskając dłonie w pięści.

Rada pedagogiczna także zdawała się nie być zadowolona z wizyty niezapowiedzianego gościa. Profesor McGonagall siedziała sztywno na miejscu dyrektora, z zasznurowanymi wargami wpatrując się w przybyłą czarownicę.

Umbridge omiotła wzrokiem salę, uśmiechając się paskudnie. Splotła ze sobą dłonie, po czym rozpoczęła przemowę:

- Witam moi drodzy, młodzi czarodzieje! Niestety tym razem nie zostanę z wami na dłużej, czego zapewne wszyscy ogromnie żałujemy, ze mną na czele – powiedziała z przekąsem, kładąc rękę na miejscu, w którym powinno znajdować się serce. – Jednak powód mojej obecności tutaj jest równie ważny. Pierwszą rzeczą, jaką chciałabym wam oznajmić, jest to, że nastąpiła zmiana Ministra Magii. Posadę tą objął … Lucjusz Malfoy! Brawo! – Umbridge zaczęła gorączkowo klaskać, a w raz z nią większość Ślizgonów, z Draconem na czele. Nie bawiło to jednak nikogo więcej.

- Dobrze, wystarczy – powiedziała, uciszając Slytherin skinieniem głowy. – Drugą sprawą jest natomiast szczególna zmiana w Kodeksie Magii. Z inicjatywy nowego Ministra, od tej pory zabrania się zawierania małżeństw czarodziejsko-mugolskich. – Przez salę przetoczyły się nerwowe szepty. - Wszyscy uczniowie mugolskiego pochodzenia lub półkrwi są zobowiązani, po ukończeniu szkoły, zgłosić się do Ministerstwa na dokonanie demagizacji. Nie martwcie się jednak, będziecie równie zaangażowani w świat magiczny, jak wasi koledzy czystej krwi, posłużycie bowiem do budowania wielkiego, magicznego imperium! – ostatnie słowa wykrzyczała, podnosząc w górę ręce w geście chwały. W rzeczywistości wyglądało to jednak dość groteskowo.

Hermionie odpłynęła krew z twarzy, czuła na sobie wzrok Rona i Harry’ego. Po komnacie rozległy się szepty, pełne sprzeciwu i zwiastujące bunt.

- Cisza! – Umbridge krzyknęła szorstko. – Wiedzcie, że Ministerstwo jest łaskawe i pełne wybaczenia w stosunku do niższych. Każdy czarodziej mugolskiego pochodzenia lub półkrwi zachowa obecny status, pod warunkiem, że w ciągu sześciu miesięcy od wyjazdu z Hogwartu dokona zawarcia związku małżeńskiego z czarodziejem czystej krwi, przez co także przyczyni się do rozwoju naszego magicznego imperium, wydając na świat potomstwo czystej krwi – powiedziała miękko czarownica, sprawiając wrażenie, jakby spełniała się jej osobista utopia. – Małżeństwo musi być sfinalizowane i rzeczywiste. Czarodzieje zawierający fikcyjne związki to wrogowie Ministerstwa i spiskowcy, co skutkuje natychmiastową eliminacją. – Zaśmiała się. – Z przykrością informuję, że prawo nie obejmuje osób wcześniej zamężnych. 

    Nagle rozległ się głos z Sali:

- Taka jesteś teraz mądra?! Już nie pamiętasz, jak świetnie bawiłaś się z centaurami w Zakazanym Lesie? – Harry wstał i powoli rozpoczął wędrówkę w stronę przedstawicielki Ministerstwa. – Powinni cię wtedy zabić, nie mam pojęcia, czemu darowali ci twoje nędzne życie.

- Jak śmiesz występować przeciwko urzędnikowi publicznemu? – powiedziała, zaciskając palce na różdżce.

Harry także sięgnął po swoją, stali więc bez ruchu, celując w siebie nawzajem.

- Rictusempra! – warknął Gryfon, strzelając czerwonym światłem w Umbridge, która zablokowała zaklęcie bez trudu.

- Expelliarmus! – Czarownica rozbroiła zaskoczonego chłopaka, siłą czaru odrzucając go do tyłu. – Jesteś słaby, Potter, zrozum to w końcu i przestań bawić się w tą dziecinadę. Wystarczy – powiedziała, po czym ukłoniła się McGonagall, bladej jak ściana, i wyszła.

______________________

Tyle na dzisiaj, pomysł pochodzi z czasów antycznego Rzymu, kiedy każdy mężczyzna wybierał sobie jedną kobietę, a resztę zabijano ;P Drastyczne, przepraszam ;P