Rozdział 5

     

 Wczoraj nie zdążyłam, więc wstawiam rozdział dzisiaj ;) Tak jak obiecałam, nowy w każdą niedzielę lub poniedziałek, w zależności od mojego aktualnego statusu w życiu prywatnym ;P 

Dziękuję Wam za wszystko, jeśli z jakiegoś powodu nie dotrę do Waszych blogów, dajcie znać w spamie, na pewno nadrobię ;) 

Mi osobiście rozdział średnio się podoba, ale w każdym razie zapraszam! ;)

 _________________________________________

     Hermiona wybiegła z Wielkiej Sali, czując wzbierające się pod powiekami łzy wściekłości. Mijając uczniów czystej krwi bardziej wciskała głowę między ramiona, którymi się objęła, aby nie widzieli jej twarzy. Słyszała szepty, płacze i żabie rechoty, brzmiące niczym wytykanie palcami. Jak najszybciej chciała znaleźć się na błoniach, wezbrać powietrza w płuca i na spokojnie wszystko przemyśleć, z dala od współczujących, gardzących i szukających zrozumienia spojrzeń. Nie podda się. Nie odda swojej różdżki. Będzie walczyła aż ją zabiją. Zginie jako czarownica.

     Nagle poczuła czyjeś silne palce, wbijające się w jej przedramię. Ktoś zatrzymał ją zdecydowanie:

- Hermiona, zaczekaj! Przecież wiesz, że to nic. Ja i Ron … Któryś z nas ożeni się z tobą. Mogę ja. Jesteś roztrzęsiona, wróć ze mną do zamku – powiedział Harry, wciąż nie puszczając jej ręki.

- Daj spokój, nie chcę Twojej łaski! Czy ty w ogóle słyszysz jak to brzmi? Chcesz być bohaterem zawsze i wszędzie, ale ja tego nie potrzebuję. Zostaw mnie teraz samą. – Wyrwała ramię z jego żelaznego uścisku i ruszyła dalej, nie oglądając się za siebie. Harry opuścił ręce w geście bezradności  i śledził oddalającą się sylwetkę przyjaciółki, dopóki nie zniknęła za zakrętem korytarza.

     Kiedy wreszcie Gryfonka znalazła się na zewnątrz, poczuła się lepiej. Sunęła w gęstej jak mleko mgle, raz po raz zanurzając stopy w mokrej trawie. Niebo przysłoniły szare chmury, powoli zaczynało się ściemniać. Nie od razu wiedziała, gdzie właściwie ma zamiar się udać, dała się więc ponieść swojej intuicji. To, co czuła, było jakąś dziwną mieszanką gniewu, mobilizacji i rozpaczy, co łącznie sprawiało, że była zupełnie rozbita. Zdecydowała, że odwiedzi grób Dumbledore’a. Może on podsunie jej jakieś skuteczne rozwiązanie albo może chociaż znajdzie przy nim jakiekolwiek pocieszenie. Jego ciało złożono blisko klifu, wokół pojedynczych strzelistych drzew. Tak samo jak Harry, Hermiona nie była tam od czasu pogrzebu, czyli od końca zeszłego roku, kiedy największy czarodziej wszech czasów został zabity przez Severusa Snape’a.

     Widząc już w oddali pomnik z białej, marmurowej płyty, dziewczyna dostrzegła, że nie jest tam sama. Czyżby ktoś wpadł na ten sam pomysł, co ona? Od tego momentu zbliżała się powoli, wahając pomiędzy ciekawością, a chęcią do pozostania w samotności przez jakiś czas. Stanęła za najgrubszym z drzew otaczających grobowiec, ostrożnie wyglądając zza konara. Zobaczyła szczupłą, wysoką sylwetkę mężczyzny, który trzymał ręce w kieszeniach eleganckiej szaty i wpatrywał się w płytę, na której spoczywały świeże hortensje o pięknym niebieskim odcieniu. Najwyraźniej przyniósł je ze sobą. Hermiona poznała go od razu po rozwianych, tlenionych włosach. Czego Draco Malfoy szukał na grobie Dumbledore’a? Rozgrzeszenia? Czasem zastanawiała się nad tym, jak w rzeczywistości wyglądała rola Dracona w tym wszystkim, ale wiedziała, że nigdy nie będzie w stanie uwierzyć, że nie jest złym człowiekiem, a tym bardziej mu współczuć. Zmarszczyła brwi, kiedy zauważyła, że pociera ramię w miejscu, w którym prawdopodobnie znajdował się Mroczny Znak. Wzdrygnęła się z przerażenia.

- Co Granger, sądzisz, że nie wiem, że tu jesteś? Nie łudź się. Co tu jeszcze robisz? Nie powinnaś czasem siedzieć w zamku i planować wesela z Potterem albo Weasley’em? Którego wybierasz, Bliznowaty czy Wiewiór, oto jest pytanie – powiedział, po czym odwrócił się i spojrzał prosto w jej oczy z bezczelną obojętnością.

- A co, żałujesz, że nie z tobą? Pewnie z myślą o mnie twój ojciec wymyślił tą bzdurę. Wreszcie mielibyście w rodzinie chociaż kogoś z głową na karku zamiast zadu – odpowiedziała mu, dyskretnie zaciskając palce na różdżce w kieszeni.

- Nie wysilaj się, Granger – stwierdził, kiedy zauważył, że szykuje się do ataku. – I tak nie przeżyjesz tej wojny, więc nie mam zamiaru tracić z tobą czasu. Szczęścia na nowej drodze życia – rzucił sarkastycznie, po czym jeszcze bardziej wcisnął dłonie w kieszenie i odszedł niespiesznie, okazując swoją przewagę nad nią.

     Przez chwilę Hermiona czuła się oszołomiona, jednak szybko otrząsnęła się z szoku. Chciała, żeby Malfoy kiedyś pożałował  swoich słów,  już ona się o to postara. Kiedy była pewna, że jest wystarczająco daleko, aby jej nie dostrzec, podeszła bliżej pomnika i przyjrzała się kwiatom, które przyniósł. Było to całkowicie sprzeczne z postawą, jaką miał w zwyczaju sobą prezentować, co wywołało w głowie Gryfonki jeszcze większy mentlik. Hermiona zerwała jedno źdźbło trawy i uniosła je na wysokość oczu. Gdy tylko skupiła wzrok na maleńkiej roślince, źdźbło zaczęło rosnąć, wydłużać się i zmieniać kształt, aż w końcu zamiast niego w dłoni dziewczyny znalazła się długa, piękna róża o dorodnym, karmazynowym kwiecie. Schyliła się i ułożyła ją tuż obok hortensji Malfoya. Ich kolory bardzo ze sobą kontrastowały, zupełnie jak ich właściciele.

~*~

     Kiedy Harry wszedł do Pokoju Wspólnego Gryffindoru, nie był zaskoczony widokiem, jaki tam zastał. Dean i Seamus siedzieli na fotelach w kącie, prowadząc zażartą dyskusję i namiętnie gestykulując. Obaj byli czarodziejami półkrwi, jednak honor nie pozwalał im na podporządkowanie się wrogowi, jakim był Voldemort. Przy kominku Parvati pocieszała wylewającą z siebie wodospady łez Eloise Migden, która zdążyła już utworzyć spory stosik zużytych chusteczek higienicznych, zalegających na podłodze. Harry zdziwił się natomiast bardzo, kiedy zobaczył Rona nachylającego się nad postacią Lavander Brown, skulonej w fotelu, również zalanej łzami. Mimo, że czuł się wyjątkowo niezręcznie przerywając, podszedł do nich:

- Yyy, Lavender … czy ty nie jesteś czasem czarownicą czystej krwi? – zapytał Gryfon, obserwując konsternację na twarzy swojego przyjaciela.

- No tak. Czemu pytasz? – odpowiedziała, ocierając rękawem mokry policzek.

- Bo ryczysz. Przecież jesteś bezpieczna, Śmierciożercy nie tkną cię małym palcem – powiedział, marszcząc brwi.

- I co z tego? To jest takie okropne! Zabiorą wszystkich, a ja zostanę sama. Też chcę wyjść za mąż jak reszta dziewczyn. A nikt mnie o to nie poprosi tylko dlatego, że jestem czystej krwi! – wykrzyczała, wybuchając kolejną falą płaczu.

- Lav, uspokój się. Na pewno znajdzie się ktoś, kto cię pokocha – uspokajał ją Ron, delikatnie głaszcząc ją po złotych włosach. – Nie musisz brać ślubu pod przymusem, możesz wybierać. – Uśmiechnął się do niej.

- Och, mój Mon-Ron, zawsze taki mądry, taki zaradny! Ronusiu, ożenisz się ze mną, prawda? Tak po prostu, kiedy będziemy już pewni, że nasza miłość jest prawdziwa. – Lavender złapała go za ramię, patrząc na niego z błagalnym wzrokiem.

- Jasne, Lav, jasne – odpowiedział Weasley, po czym westchnął i ruszył za Harry’m w stronę ich dormitorium, gdzie liczyli na chociaż odrobinę spokoju.

     Wchodząc do pomieszczenia niewiele brakowało, a potknęliby się o zostawioną przy drzwiach, samotną parę skarpetek Rona.

- Sprzątaj czasem po sobie – mruknął Harry.

Towarzyszył im tylko Neville, który pielęgnował właśnie swojego jalosa, magiczny kwiat, który powierzyła mu pod opiekę profesor Sprout. Chłopak najwyraźniej starał się przetrzeć jego liście, jednak niechętny jalos wił się i odchylał za każdym razem, kiedy próbował zbliżyć do niego wilgotną szmatkę. Roślina miała fioletową łodygę i liście w tym samym kolorze, natomiast jej kwiat przybierał najróżniejsze odcienie niebieskiego, od błękitu w samym środku po ciemny granat na zewnątrz. Jalos był kapryśny niczym kobieta i tylko Neville miał wystarczająco dużo cierpliwości, aby się nim opiekować, zwłaszcza przy jego niepospolitej zwinności.

Harry i Ron usadowili się na łóżku rudzielca, położonym na końcu, tuż pod ścianą.

- Musimy coś zrobić z Hermioną. Nie mogą jej przecież tak po prostu zabrać. Co oni mają zamiar jej zrobić? Złamią różdżkę, wtrącą do lochu, za nic? – mówił Ron, gestykulując z przejęciem.

- Myślę, że wygląda to znaczenie gorzej. Zmuszą ją do katorżniczej pracy, będą głodzić, torturować. Zresztą nie tylko Hermionę. Pomyśl, ilu z naszych przyjaciół jest mugolakami albo półkrwi, oni też są zagrożeni. A ich rodzice? Rodzice Hermiony? Ona tego tak nie zostawi. – Harry założył ręce na piersi.

- To co, stary? Ty czy ja? To musi być któryś z nas – powiedział Ron poważnie, wyczekując na odpowiedź przyjaciela.

- Pamiętaj, że Hermiona musi się na to zgodzić, a nie wyglądała, żeby miała zamiar. Jestem w stanie to dla niej zrobić, ale to dla mnie takie samo uczucie, jakbyś ty miał się przespać z Ginny. No i właśnie, Ginny … - westchnął Harry, spuszczając głowę.

- Ty i Ginny nadal …

- Nie jestem pewny, ale ja, no wiesz … Chciałbym. Nie zapominaj jednak, że właśnie zaręczyłeś się z Lavender – czarnowłosy zmienił temat.

- Przestań, przecież to nie było na serio. – Ron machnął ręką, po czym zamyślił się, spoglądając w okno. Najwyraźniej Ślizgoni wykorzystali wolne boisko do zebrania się na treningu quidditcha.

- Nie odpuści ci teraz, jesteś zaręczony! – Harry dźgnął przyjaciela w bok, śmiejąc się przy tym dziko.

- Na łeb gnoma, w co ja się wpakowałem … Muszę szybko ożenić się z Hermionią. – Ron zbladł i w geście rozpaczy rozczochrał jeszcze bardziej swoje i tak ułożone w nieładzie włosy.

- Ja mogę wziąć ślub z Hermioną – powiedział Neville, patrząc na nich poważnie. Nawet nie zauważyli, kiedy wstał i do nich podszedł.

~*~

     Było ciemno i wilgotno. Jedynym źródłem światła w pomieszczeniu były dwie świeczki, swobodnie wznoszące się nad kamiennym stołem, przy którym zebrało się grono najwierniejszych popleczników Czarnego Pana. Sztywno siedzieli na twardych krzesłach, spięci strachem przed ewentualną karą. Jednakże Lord Voldemort tym razem był w wyśmienitym humorze, zaczął się bowiem spełniać jego wielki sen o świecie idealnym. Nie musiał nawet zabijać mugoli, sami padną jak muchy, budując podwaliny nowego imperium, w którym nie było dla nich miejsca. Pośród jego sług brakowało tylko jednego, który wcześniej wykazał się poświęceniem dla sprawy, Dracona Malfoya. Jego miejsce było puste, gdyż chłopak nie miał szans wyrwać się z Hogwartu.

- Gratuluję, panie Ministrze – powiedział Voldemort, spoglądając na Lucjusza. – Pamiętaj jednak, że swoje stanowisko zawdzięczasz oddaniu swojego syna, nie własnemu. Niech cię to nie zgubi. – Uśmiechnął się paskudnie, niemal czując zapach strachu starszego Malfoya. – Severusie? – zwrócił się do czarnowłosego czarodzieja Czarny Pan.

- Tak, panie?

- Ty także zostaniesz nagrodzony awansem, udowodniłeś mi bowiem swoją lojalność. Twój powrót do Hogwartu jest niemożliwy na chwilę obecną, zostaniesz więc Wiceministrem, swoistym asystentem Lucjusza. Szkoda zmarnować twój talent – powiedział.

Snape i Malfoy ze sztucznymi, przyklejonymi uśmiechami na twarzach skłonili przed sobą głowy w geście szacunku. Żaden z nich nie był pewny, kto będzie czyją marionetką. Niezaprzeczalnie czekała ich próba sił.